Lichtlijnig

Onderweg van het strand naar huis kwamen we langs de monumentale ‘Bessenschuur‘. Naar verluidt is dit de enige originele cranberryschuur in Europa. Van oudsher is dit het middelpunt van de cranberryteelt op Terschelling …

In 1845 spoelde er een vat met bessen aan op Terschelling. In de hoop dat er iets van waarde in zat, werd het vat door jutters meegenomen. Het vat werd omgekeerd in de duinen. Helaas …, er bleken enkel bessen uit Noord-Amerika in te zitten. De pitten ontkiemden en voelden zich thuis in de Terschellinger zandbodem. Al snel was er geen houden meer aan. De cranberrystruik verspreidde zich over heel Terschelling. Daarvoor was deze cranberrysoort alleen bekend in Noord-Amerika. Er zijn andere soorten cranberries inheems in Europa maar daarvan worden geen producten op grote schaal gemaakt. Tegenwoordig komen er allerlei cranberry-producten uit Terschelling zoals cranberryjam, -compote en -thee …

We zaten nog maar net op het terras, of de beide dames bogen zich verlekkerd over de menukaart …

Toen het lekkers enige tijd later op was, hebben Jetske en ik onze camera’s nog even aan het werk gezet terwijl we een rondje door de museumtuin van ‘de Bessenschuur’ maakten …

Er stonden diverse machines en apparaten opgesteld, die voor de cranberry-oogst en -verwerking werden gebruikt, zoals een plukmachine, een kneusmachine, een destilleerketel, een kurkmachine en bliksluitmachine …

Achter in de tuin stond een aantal informatiepanelen over alles wat met de cranberryteelt te maken heeft …

Op één van de panelen werd het verhaal over het ontstaan van de cranberryteelt uit de doeken gedaan in de vorm van een stripverhaal dat ook op internet te zien is: het cranberryverhaal …

Op dag 3 liet mijn lichaam ’s ochtends bij de koffie al weten dat het misschien beter was om het vandaag eens even rustig aan te doen. Mijn buik hield zich tot dat moment gelukkig wonderlijk rustig, maar de strandwandelingen van de voorgaande dagen hadden hun sporen wel in mijn bovenbenen achtergelaten …

Zoals de meteorologen ons hadden beloofd, hadden de grijze wolken intussen plaats gemaakt voor een lekker zonnig weertype met alleen boven het vasteland nog wat wolken. Dat maakte goede raad in dit geval niet zo duur. Ik stelde voor om het overdag inderdaad maar rustig aan te doen, zodat we ’s avonds hopelijk met z’n drieën naar het strand zouden kunnen om te genieten van de zonsondergang …

Dat leek Aafje en Jetske een prima plan. Omdat zij van mening waren dat ze nog wel wat beweging konden gebruiken, stelden ze voor om samen een wandeling te maken. En zo geschiedde het, dat ik me rond het middaguur lekker op het terras nestelde om in alle rust te genieten van het mooie weer en het uitzicht op het Wad in de verte, terwijl de beide vrouwen genoeglijk keuvelend op pad gingen …

Tegen half tien vertrokken we ’s avonds naar het strand om weer eens een zonsondergang aan zee mee te maken. Bij aankomst leek het bijna te helder te zijn voor een mooie kleurrijke zonsondergang, maar dat bleek een half uurtje later gelukkig mee te vallen …

Jetske nam meteen positie in bij een vreemd en roestig, maar vanuit fotografisch oogpunt alleszins interessant object …

Zelfs Aafje begon te fotograferen, dat maak ik niet zo vaak mee … 😉

Nadat ik mijn eerste plaatjes had geschoten, ging ik er eens goed voor zitten op mijn strategisch opgestelde zetel …

Ik had gisterochtend natuurlijk best vroeg op kunnen staan in de hoop dat ik ergens wat mooie sneeuwfoto’s zou kunnen maken … Maar op basis van de weerkaarten had ik er geen vertrouwen in dat er zaterdagochtend sprake zou zijn van een mooie laag verse sneeuw en fotogenieke omstandigheden. Daarom ben ik lekker blijven liggen.

Toen ik rond half tien op geheel natuurlijke wijze was ontwaakt, had ik onder een loodgrijze hemel aan twee foto’s in de tuin genoeg om later in elk geval aan te kunnen tonen dat er wat sneeuw lag die dag …

Je moet er snel bij zijn om bewijsmateriaal vast te leggen met die flitswintertjes van tegenwoordig, want voordat je het weet is de situatie weer volstrekt anders. De fraaie ijspatronen die vrijdag de vijver sierden, waren gisterochtend alweer verworden tot een papperige massa. En van de sneeuw van gisteren is intussen ook al geen spoor meer te bekennen. Op naar het volgende flitswintertje over een week of zo maar weer …

Het noordoosten van ons land verkeert in de greep van de ijzel vandaag. Omdat wegen en trottoirs een groot deel van de dag waren bedekt met een dikke laag ijs lag het openbare leven grotendeels stil. Zo lag ons terras er vanmorgen bij, toch heb ik mij voetje voor voetje even heel voorzichtig buiten gewaagd om wat foto’s te scoren …





De bamboe achter in ons tuintje buigt diep onder een zware ijslast …





Takken en takjes zijn omgeven door een kraakhelder laagje ijs …





Ook de laatste bloemetjes van de hortensia zijn bedekt met ijs …





Klein, maar fijn …





Een zorgvuldig ingepakte knop …

Vorige week verschenen er voor het eerst sinds lange tijd weer eens wat libellen in ons tuintje …





Terwijl ik woensdagmiddag met de camera binnen handbereik op het terras zat, ging er eentje op een dood takje van de druif zitten …





Dat leidde tot dit drieluikje met luxaflex en/of kozijn op de achtergrond…