Lichtlijnig

Mijn fotomaatje en haar gezin zijn vorige week veilig teruggekeerd op de thuisbasis na een vakantie in Frankrijk, en dus kon er gisteren weer een gezamenlijke fotokuier worden gemaakt. Jetske besloot me ditmaal rond te leiden in Dwarsgracht, een klein dorpje ongeveer drie kilometer ten westen van Giethoorn …

Toen we een tijdje onderweg waren en een steil bruggetje hadden beklommen, liep Jetske een schuur binnen. Daar bleek de haar bekende rietbinder Jan S. aan het werk te zijn. Die wilde ons wel even een demonstratie geven. Ik beperk het hier even tot een foto van de schuur, waarin de rietbinder zijn werk doet. Wie de rietbinder aan het werk wil zien, kan voor een fotoserie met deskundig commentaar terecht bij ‘Schrijven met licht’ ….

Langs de waterkant hebben we onze weg door het schilderachtige dorpje vervolgd. Toen mijn onderdanen het na verloop van tijd welletjes vonden , besloten we via de kortste route terug te gaan naar de auto. Onderweg daar naar toe passeerden we een tuin aan die werd omzoomd door een prachtige kleurrijke border …

Terwijl we ons in alle mogelijke bochten over de bloemenpracht heen bogen om wat plaatjes te schieten, voegde de bewoonster van het huis zich bij ons …

Ze begon enthousiast te vertellen over huis en tuin, die ze hier twee jaar geleden hadden weten te verwerven. De bouwval die er toen stond was inmiddels vervangen door een stijlvolle nieuwe woning. De tuin was nog volop in ontwikkeling. De fraaie border was nog het minste werk geweest, zo vertelde ze. Meer dan het uitstrooien van twee zakjes gemengd zaad van de Hema was er niet nodig geweest om dit kleurrijke geheel te doen ontstaan …

Voor insecten vormde de border een waar paradijs. Diverse zweefvliegen, bijen, hommels en vlinders vlogen af en aan om er hun kostje bijeen te scharrelen …

Nadat ik nog een laatste foto had gemaakt van een klein geaderd witje, vervolgden we onze weg naar de auto …

Na een week waarin de lichtende nachtwolken hier centraal stonden en mijn nachten kleurden, wordt het tijd om te laten zien, dat ik tussendoor overdag ook nog wel eens wat heb gefotografeerd …

Donderdag stond er weer een gezamenlijke kuier met mijn fotomaatje op het programma. Jetske wilde in ieder geval graag de rups van de Sint-jacobsvlinder fotograferen, daarom hebben we ervoor gekozen om weer eens een kijkje in het Weinterper Skar te nemen. Omdat we er toch waren, heb ik zelf ook maar een foto gemaakt van één van de rupsen op het giftige Jakobskruiskruid …

Toen we verder liepen naar het bankje bij het eerste vennetje aan de zuidkant van het gebied, werden we verrast door een gebeurtenis, die ik twee jaar geleden op precies dezelfde plek heb vastgelegd: een bijeenkomst van geaderde witjes …

“Goin’ for broke” schreef indertijd in een reactie, dat de vlinders mogelijk gezamenlijk neerstrijken op een plekje waar ze extra mineralen kunnen vinden. Die theorie is intussen door anderen bevestigd in reactie op Jetske´s logje over het geaderd witje en het dikkopje …

Op 20 juni 2007 heb ik op precies hetzelfde plekje video-opnamen gemaakt van een groep van ca. 15 geaderde witjes, die zich daar hadden verzameld …

Terwijl Jetske haar best deed om de vlinders zo mooi mogelijk in beeld te brengen, heb ik mijn rust even gepakt op het bankje. Daarna zijn we doorgelopen naar het meest zuidelijke vennetje. Daar trof ik een paar parende juffertjes aan …

Het bovenstaande koppeltje had een goed plekje uitgezocht om zich voort te planten. Enkele meters verderop zag ik een paartje dat het minder goed had getroffen …

Zo te zien was het mannetje tijdens de daad neergestreken op een kleine zonnedauw, en dat had hij beter niet kunnen doen. Zo’n smakelijk hapje laat de zonnedauw zch niet ontgaan … De kop van het juffertje is intussen geheel verteerd. Zijn partner raakte tijdens de worsteling blijkbaar verstrikt in een naburige zonnedauw en lijkt de verdrinksdood te zijn gestorven …

Zoals ik gistermiddag al schreef, ging ik naar de Merskenheide in de hoop wat vlinders te kunnen fotograferen. Dat lukte ook prima, maar ze moesten toch even wijken voor de niet alledaagse ontmoeting met de adder. Nu ik van de schrik ben bijgekomen, ben ik aan de vlinders toe.

Het eerste exemplaar dat ik voor de camera kreeg was een kleine vuurvlinder, die zich tevergeefs probeerde te verbergen achter een klein polletje gras …

Al snel daarna volgde een klein geaderd witje, dat zich tegoed deed aan de lekkernij die een paardenbloem te bieden had …

Het blauwtje dat ik probeerde te fotograferen, toen ik werd gestoord door de adder, maakte dankbaar gebruik van de verwarring om een goed heenkomen te zoeken. Korte tijd later kreeg ik echter alsnog de kans om ’n boomblauwtje te kieken …

De laatste vlindersoort die ik voor de lens kreeg was een van de vele groentjes, die er ronddartelden …

Daarmee was mijn missie ruimschoots geslaagd, maar er was nog meer, maar daar kom ik later nog wel eens op terug …